Benim gibi deli arkadaşıma

[Osman]

Deli

Bazen ‘hangimiz deli’ dedirtecek insanlara rastlamışızdır. Bu söylemi zikretmemize, hissetmemize rağmen, yine de ayrı bir kategoride algılar, hareketlerini ya da sövgülerini önemsemeyiz. Söylemleri ne kadar açık, mantıklı ve akıllıca olursa olsun; gülmek, alaya almak için dinleriz. Kendimizi ondan ayrı tutarak ‘zekiler, akıllılar’ listesini oluştururuz. İşte bunda ondan daha cüretkârız. Hâlbuki delinin böyle bir kaygısı yoktur.
Onca kalabalığın içinde yoktur deli… Onca yarışmanın-madalyanın dışında, kendi kalabalığını kendi oluşturur. Dünyadaki varlığının, bir de ötesinde yer alır. Sorulan soruları kaygısızca cevaplandırır. Her soruda ve cevapta ya da cevaplamamakta; akıllıdan bin kat daha özgürdür. Toplumun değer yargıları, fasa fisolar; onlar için işlevselliğini artık yitirmiştir. Yalnızlık onun lügatinde yer almaz. O, kendi içinde çoğunluktadır. O, içindekilerle sohbet edecek kadar yoğundur. Trafik kuralları, ışıklar; onun için tek renk yeşildir.
Hz. İsa’nın dediği gibi “Gerçek insanı özgür kılar.” Deli işte bu söylemin tam ruhundadır. Senaryosu yazılmış bir oyuna dâhil değildir. Hasta ruhla delilik, birbirinden ayrıdır. Biri girdapların esiri diğeri aşmıştır. Delilik; zekânın, aklın, mantığın, kurnazlığın, duygusallığın, aptallığın üzerinde; ikinci-üçüncü, bilmem kaçıncı boyuttaki, adını henüz koyamadığım varlığıdır. Ölüm korkusu ya da yaşam sevinci, deliye göre deliliktir…