Canım Anneme Mektup

[Osman]

Canım Annem'e Mektup...

Herkes beni güçlü sanıyor anne. Oysa ne kadar güçsüz olduğumu bir tek sen bilirsin. Senin gözünde halâ küçük bir kız çocuğuyum hiç büyümüyorum,
büyümek de istemiyorum. Sanki yirmiüç değil yedi yaşındayım. Sana o kadar ihtiyacım var ki anne. Sakın beni sensiz bırakma. Ellerimi bırakma sakın anne... Sakın bir yıldız gibi kayıp gitme mavi gökyüzümden anne...

Sen varsan her şey güzel anne. Daha bir emin basıyorum yere... Adımlarım daha hızlı, yüreğimde daha çok umut var anne... Her şeyi daha çok seviyorum seninle. Seninle daha çok gülüyorum daha az üzülüyorum.
Küçük şeylerden mutlu oluyorum, çocuklar gibi oyun oynuyorum sokaklarda...
Utanmıyorum yaşımdan, yada biri görürse ne der korkusu yok içimde...
Çantamı atıp bir yere top oynuyorum sokak çocuklarıyla yine cam kırıyorum
cama çıkınca komşular yine kaçıyorum anne... Kalp kırmıyorum anne hiç beceremedim bunu...Cam kırıyorum o yüzden kimse beni sana şikayete
gelmiyor... Kimseyi sırtından vurmadım anne... Kalleşliği öğrenemedim...
Çekip gitmeyi de... Zoru seçtim hep, kolayı hiç sevmedim, sevemedim...

Birini sevmedimse hiç sevemedim.... Sevdiğimi ölümüne sevdim anne...
Beni bırakıp hayatımdan gidene kadar, gittiğinde bir daha sevmedim anne...
Aşık oldum; korkmadım aşktan nede acı çekmekten... Aldım sevdiğimi karşıma sevdiğimi söyledim. Bana deli dediler bu yüzden anne... Sevmek delilikse ben zırdeliyim... Ben senden öğrendim anne ölümüne sevmeyi...
Babamdan öğrendim sevdiğini sahiplenmeyi... İster sevsinler, ister sevmesinler... İster söylesinler, ister söylemesinler... Ben yine de severim...
ben yine söylerim sevdiğimi anne...

Minik bir yüreğe; koca bir aşkı, yüzlerce dostu sığdırdım anne... Hepsi senin kadar sevdiler beni... Kimi ablam, kimi abim, kimi kardeşim, kimi dostum
oldular... Hepsine bir lakap taktım anne. Galiba ben halâ büyümedim anne.. Onların da yüreğinde benim yerim ayrı anne... Onlar da benim gibi anne.. Ben onlar için deliyürek oldum, cankız oldum, karakız oldum, asikız oldum... Görüyorsun ki anne insanları sevmekle başladı her şey... Cana can katmakla
başladı her şey... Senin kınalı kuzun, ilk göz ağrın, karakızın aslında çoktan büyüdü anne... Hayatı tanıdı.. Düştü kalktı... Yine yoluna devam etti dostlarla...
Bazen ben bile şaşıyorum kendime... Güçlü olan ben miyim? Yoksa içimdeki
küçük kız mı? Karıştırıyorum bazen bu iki kimliğimi anne... Üzüldüğümde sen
yoksan yanımda içimdeki küçük kıza sarılıp ağlıyorum ona dert yanıyorum...
Bazen düşünüyorum o küçük kızı benimle beraber mi doğurdun? Ben büyüdükçe o hep küçülüyor, küçük kalıyor anne... Belki de bu yüzdendir sen beni görünce onunla karıştırıyorsun... Çünki ben yirmiüç, o yedi yaşında anne... Bunu kimseye söyleme anne... Onlar yine beni olgun sansınlar anne...
Seni Çok Seviyorum Anne