Hayata Dair

[mehmetgazi]

Gerçek dostluğun ne olduğunu bilirim; bildiğim için de dostumu kendime çekmekten çok, kendimi ona veririm...

Ona iyilik etmeyi onun bana iyilik etmesinden daha çok istemekle kalmam; kendine her edeceği iyiliğin bana da iyilik olmasını isterim...

Bana en büyük iyiliği kendine iyilik etmiş olduğu zaman olur...

Bir yere gitmek ona hoş geliyor, yahut bir işine yarıyorsa, uzakta olması bana yanımda olmasından daha tatlı gelir...

Kaldı ki haberleşme imkanı varsa insan ayrı düşmüş de sayılmaz...

Ben vaktiyle dostumdan ayrılmaya yarar bile buldum...

Birbirimizden uzaklaşmakla hayatımızı daha fazla doldurmuş, imkanlarımızı genişletmiş oluyorduk...

Başka başka yerlerde, o benim için yaşıyor, keşfediyordu ben de onun için.
Hayatın tadını bir aradaymışız gibi çıkarıyorduk...

Hatta bir aradayken birimizden biri işsiz kalıyordu...

O kadar kaynaşmıştık ki ayrı ayrı yerlerde olmakla aramızdaki gönül birliği bir kat daha zenginleşiyordu...



(...Montaigne)