Uğruna Vazgeçtiklerime Ağlıyorum Bugün!

[Osman]

Uğruna vazgeçtiklerime ağlıyorum bugün!

Kafamda karmakarışık düşünceler, elimde sigaram ve gözlerimde yaş. Hoş değişen bir şey de yok aslında; karışık duygularım ve sigaram zaten vardı. Tek fark şimdi gözlerimden akan yaş, sen üzülme diye yüreğimden akardı.

Hayatımın merkeziydin oysa; sana baktığımda içim titrerdi, ödüm kopardı yokluğunu düşündükçe, sanki kalbim yerinden fırlardı.

Kabullenemedim yıllaca heran yanımda olduğun halde aslında bende olmadığını. Kabullenemedim gözlerin bana bakarken aslında içinde ben olmadığımı. Kabullenebilir miydim? Nasıl kabul ederdi kalbim, sevdiğimin kalbinin başkası için attığını? İkimizin hayali değil miydi torunlarımıza anlatacağımız, ''biz dedenle hep sevdik birbirimizi, hiç üzmedik'' masalı?

Olmadı...Olamadı...Anlatamadık....

Heran yanımdayken gidişlerin kadar hiç bir şey yıkmadı beni. Yalancı bakışların kadar hiç bir şey incitmedi. Seviyorum seni derken bile, aslında sevdiğinin ben olmadığımı, dudağındaki kırık buse ele verirdi.

Vazgeçmedin belki benden. Yıkılırım, duramam ayaklarımın üzerinde zannediyordun belki. Belki de öylesine emindin ki başka gönüllerde dolaşsanda geldiğinde beni bıraktığın yerde, bıraktığın gibi bulacağından, hiç korkutmadı seni gitmelerin.

Aldandın...Yanıldın...

Sen geldin ama ben, bıraktığın yerde değilim. Ben, artık ben değilim!!!

Uğruna vazgeçtiklerime ağlıyorum bugün!